** حكمت(369)؛ خبر از مسخ ارزش‏ها

روزگاری بر مردم خواهد آمد كه از قرآن، جز نشانی و از اسلام، جز نامی باقی نخواهد ماند. مسجدهای آنان در آن روزگار آباد اما از هدایت ویران است.

مسجد نشینان و سازندگان بناهای شكوهمند مساجد، بدترین مردم زمین می‏باشند كه كانون هر فتنه و جایگاه هر گونه خطاكاری‏ هستند، هر كسی را كه از فتنه بر كنار است به فتنه بازگردانند و هر كس كه از فتنه عقب مانده او را به فتنه‏ها كشانند كه خدای بزرگ فرماید 'به خودم سوگند، بر آنان فتنه‏ای بگمارم كه انسان شكیبا در آن سرگردان ماند' و چنین كرده است و ما از خدا می‏خواهیم كه از لغزش غفلت‏ها در گذرد.

** حكمت(370)؛ هدفداری انسان و ضرورت تقوا

نقل كرده اند كه امام(ع) كمتر بر منبری می‏نشست كه پیش از سخن، این عبارت را نگوید: ای مردم! از خدا بترسید. هیچكس بیهوده آفریده نشد تا به بازی پردازد و او را به حال خود وانگذاشته‏اند تا خود را سرگرم كارهای بی‏ارزش نماید.

مبادا كه دنیا در نظرش به گونه ای آراسته آید كه آن را جایگزین آخرت كه زشتش انگاشته، قرار دهد.

و آن فریب خورده ای كه در دنیا به بالاترین مقام رسیده، هرگز به پایه كسی كه از آخرت اندك سهمی یافته نرسد.

** حكمت(371)؛ ارزش‏های والای اخلاقی

هیچ شرافتی برتر از اسلام و هیچ عزتی گرامی‏ تر از تقوا و هیچ سنگری نیكوتر از پارسایی و هیچ شفاعت كننده‏ای كار سازتر از توبه و هیچ گنجی، بی‏نیاز كننده‏ تر از قناعت و هیچ مالی در فقرزدایی، از بین برنده‏تر از رضایت دادن به روزی نیست.

كسی كه به اندازه كفایت زندگی، از دنیا بردارد، به آسایش دست یابد و آسوده خاطر گردد، در حالی كه دنیا پرستی كلید دشواری و مركب رنج و گرفتاری است و حرص ورزی و خود بزرگ بینی و حسادت، عامل بی‏پروایی در گناهان است و بدی، جامع تمام عیب‏ها است.

** حكمت(372)؛ عوامل استحكام دین و دنیا

امیرالمومنین(ع) به به جابر بن عبدالله انصاری، صحابه پیامبر فرمودند: ای جابر! استواری دین و دنیا به چهار چیز است: عالمی كه به علم خود عمل كند، جاهلی كه از آموختن سرباز نزند، بخشنده‏ای كه در بخشش بخل نورزد و فقیری كه آخرت خود را به دنیا نفروشد.

پس هر گاه عالم علم خود را تباه كند، نادان به آموختن روی نیاورد. هر گاه بی‏نیاز در بخشش بخل ورزد، تهیدست آخرت خویش را به دنیا فروشد.

ای جابر كسی كه نعمت‏های فراوان خدا به او روی كرد، نیازهای فراوان مردم نیز به او روی آورد. پس اگر صاحب نعمتی حقوق واجب الهی را بپردازد، خداوند نعمت‏ها را بر او جاودانه سازد و آن كسی كه حقوق واجب الهی در نعمت‏ها را نپردازد، خداوند آن را به زوال و نابودی كشاند.

فراهنگ ** 1003 **